Kloostertuin 2

Kloostertuin – POI 30

In de tuin achter het vroegere Ursulinenklooster

via parking Vloeterstraat  GPS 51.209813° NB 5.428673° OL
via poort Ursulinenstraat  GPS 51.209632° NB 5.426287° OL

Natalie Victor-Retali | Is dit hoe Roma leven?

Natalie Victor-Retali, fotograaf en plastisch kunstenaar
Artistieke biografie

Natali Victor-Retali (N_VR) heeft een achtergrond in de danswereld. Ze volgde meerdere fotografische opleidingen (avondlessen aan het ENSP in Arles, een stage bij de fotografische afdeling van de musea van Bordeaux, stages bij gerenommeerde fotografen tijdens de Rencontres Internationales de la Photographie in Arles, enz.), met als doel haar kijk op de wereld visueel te ontwikkelen: de kleine momenten van poëzie die het leven biedt naar boven brengen bij degenen die weten hoe ernaar te kijken. Om dit te doen werkt ze voornamelijk op de ‘zwaarwichtigheid van het heden’, dat fotografische en existentiële moment waarop alles draait rond het beeld dat geboren moet worden.

Terwijl ze nauwelijks de grenzen van het bijzondere heden opzoekt, laat ze haar perfect subjectieve oog erin glijden en brengt ze een vluchtig moment terug, vastgelegd maar niet ingesloten. Het beeld is naakt, onbewerkt; het draait allemaal om het moment tussen het vastleggen door het oog van de kunstenaar en haar camera. Dit staat reflectie geenszins in de weg. Sterker nog, elk van haar series behandelt op poëtische wijze zeer actuele kwesties, soms met een vleugje filosofie. Soms geeft ze zich over aan een plastisch gebaar, en vandaag combineert ze dans en schilderkunst in haar gedanste doeken.

Ut Barley Sugar (een Parijse artieste en performer) zegt over haar werk: “Natali Victor-Retali is iemand die van de zwaarwichtigheid van het heden onderzoekt. Ze onthult een andere dimensie zonder deze in scene te zetten, ze laat zich verrassen door het huidige moment dat, dankzij de precisie van haar instinct, in ons een visie op de waarheid losmaakt. Ze stelt haar foto’s samen als schilderijen; het creatieve proces gaat door een tussenruimte van bewustzijn: het beeld voelen en zien tussen de werkelijkheid en de getoonde droom.
Vanuit dit vooraf bewust zijn van het beeld creëert Natali Victor-Retali series die de kijker onderdompelen in een staat van onbewuste observatie.

Meer over Nathalie (Frans)…

Is dit hoe Roma leven?

Een fotosuite door Natalie Victor-Retali

Ik werd uitgenodigd om deze foto’s te maken omdat ik de Roma-gemeenschap wilde helpen tijdens een geschil met EDF (het hele kraakpand was verbonden met dezelfde hoogspanningsmast). Wat ik met deze foto’s wil laten zien is de voortdurende inspanning van deze bevolkingsgroep, die regelmatig verstoten wordt, om een waardig leven te leiden.

Zoals je kunt zien is dit bijzonder moeilijk voor hen, omdat het zo ingewikkeld is om bijvoorbeeld een enkele koudwatervoorziening te beheren voor het hele kraakpand bewoond door enkele tientallen mensen…

Ik kwam aan in de eerste mooie dagen van de lente, het was wasdag en dat werd hoog tijd, want sommige kinderen hadden niets om aan te trekken naar school omdat het eerder zoveel geregend had en kleren kunnen alleen buiten drogen, want binnen is het vochtig en er is weinig of geen verwarming… Nu begonnen de leerkrachten na te denken over het melden van afwezigheid van kinderen.

De gemeenschappelijke toiletten bestonden uit een dekzeil dat provisorisch over een open mangat was gespannen. Michail, mijn gids, beweerde dat hij zijn fiets “daar” had gevonden. Zijn vader had genoeg planken en platen plexiglas verzameld om een echte hut voor hen te bouwen. Maar om warm te blijven moest je pallets in stukken hakken en hij was verbaasd dat ik geen pallets hoefde te gebruiken om warm te blijven… In de hut leek een oude uit de dood herrezen computer, te wachten op een beetje elektriciteit om hem weer aan de praat te krijgen.

Iets verderop stond een grootmoeder trots op een oud, doormidden gesneden blik het vlees te koken dat haar zoon uit de vuilnisbakken van de naburige supermarkt had gehaald… Een moeder hing haar was uit op de resten van een terras voor het vervallen huis waar ze met haar baby gehurkt zat, en kartonnen dozen isoleerden de bedden tegen de vochtige muren… Een jongetje stond ernstig te pronken met de speelgoedvrachtwagen die een ander jongetje niet meer wilde hebben…

Dit is Frankrijk in de 21e eeuw!

Pardis Maleeki (Iran) | Kinderen van de vergeten grenzen

Kinderen van de vergeten grenzen

Deze fotoserie biedt een intieme en nabije kijk op het leven van kinderen in de uitgestrekte vlakte van Sistan en Baluchestan, aan de oostgrens van Iran. In weerwil van hun kinderdromen staan deze kinderen voor dagelijkse beproevingen. Door hun gebrek aan voedsel, ontoereikende gezondheidszorg en moeilijke toegang tot onderwijs blijven ze verstoken van hun basisrechten.

Door middel van deze beelden willen we een stem geven aan de stille en onzichtbare kinderen die, ondanks hun capaciteiten en talenten, verstoken blijven van veel kansen door hun geografische locatie en bestaande ongelijkheid. Elk beeld probeert een moment uit hun leven vast te leggen en te vertellen over realiteiten die vaak verborgen blijven achter muren van onverschilligheid.

Deze serie is een uitnodiging om beter naar deze kinderen te kijken; kinderen wier enige misdaad is dat ze in een grensgebied wonen waar geen gelijke kansen en voorzieningen zijn. Mogen deze beelden hen een sprankeltje hoop bieden op een betere toekomst.

Eshagh Aghaei Mansourabad (Iran) | Levenslied – Song of life

Levenslied – Song of life

We hebben allemaal wel eens eenzaamheid ervaren. Maar de verschillen in kwaliteit van deze ervaring hebben telkens tot andere verhalen geleid. Vanaf het begin van zijn bestaan heeft de mens eenzaamheid gekend en na het ervaren van eenzaamheid is de mens niet meer dezelfde als voorheen. Eenzaamheid heeft het vermogen om een nieuwe definitie van de mens te geven. Een beeld dat soms eng, eeuwig en mysterieus is.

In de context van de traditie waarmee ik verbonden ben wordt de mens gezien als arbeidskracht, ongeacht zijn geslacht. Mannen en vrouwen werken op het land of hoeden hun schaapskuddes ergens ver van huis, waar de populatie kinderen meestal erg groot is. Deze kinderen of baby’s die niet in staat zijn om in hun meest basale behoeften te voorzien brengen hun tijd meestal door in eenzaamheid, hopend op de terugkeer van deze arbeidskrachten.

In de wieg van hun kinderen, die meestal door henzelf is gemaakt, leggen vaders en moeders iets heiligs om hen te beschermen tijdens hun langdurige eenzaamheid. Deze heilige voorwerpen kunnen een Koran, een gebed, een talisman of iets dergelijks zijn. Op die manier is de eenzaamheid van het kind onder controle zodat er uiteindelijk een mens uit zal groeien die een prachtig verhaal zal schrijven.

In deze fotoreeks probeer ik deze eenzaamheid te laten zien, samen met hoe die zich vastzet in de moderne mens. Een mens die, sinds de Verlichting, de vergeten schaduw van mythen, verhalen en sjamanen in zijn diepste bewustzijn heeft weggeduwd. Maar ik geloof dat vergeten niet betekent dat het verdwenen is. Ooit zal dit weer naar boven komen, en dan zullen mens en eenzaamheid een grote verandering doormaken.

De kinderen op deze foto’s begrijpen de wereld nog niet met woorden, maar zij voelen hem wel tijdens al hun eenzame momenten en zo leren ze iets over de toekomst op een manier die wij ‘voorgevoel’ zouden noemen.

Ik heb de toekomst van deze kinderen op een beangstigende manier herkend in hun vaders en moeders en ik hoop dat er voor hen een gelukkigere toekomst geschreven zal worden.

Eshagh Aghaei Mansourabad