B-Blok

B-Blok (vroegere bibliotheek) – POI 1B

Jeugdlaan 2

GPS 51.211239° NB 5.428118° OL
Elke weekdag van 9.00 u tot 16.30 u
Behalve op vrijdag enkel open van 9.00 u tot 12.00 u
Iedere zaterdag en zondag van 14.00 u tot 17.00 u en gedurende activiteiten in het cultureel centrum

Cecilie Hatløy | I am Tuva

De Noorse fotografe Cecilie Hatløy werkt sinds 2010 als professioneel fotograaf, zowel in sociale als commerciële fotografie. Als moeder en fotografe voelt ze zich verantwoordelijk om met haar foto’s bewustzijn te creëren door haar visueel sterke stem te gebruiken. Door het publiceren van haar persoonlijke fotoprojecten, met de intentie om de kijkers te provoceren en te betrekken, probeert ze het bewustzijn voor acceptatie en menselijke diversiteit in onze samenleving te vergroten.

Haar masterproject I AM TUVA is een goed voorbeeld van haar visueel sterke stem.
Dit project is een levenslang therapeutisch project gecreëerd door en voor een moeder en haar autistische dochter.

Hatløy heeft de afgelopen jaren verschillende nationale en internationale prijzen voor haar foto’s ontvangen. In 2017 was ze de eerste Noor die haar QEP (in Portretfotografie) ontving van de FEP – Federation of European Professional Photographers. En in 2022 was ze de eerste Noorse fotograaf die het Master Qualified European Photographer (MQEP) certificaat behaalde.

2022 was een goed jaar voor de Noorse fotografe, die toen ook haar “certificate of apprenticeship”/svennebrev ontving met de best mogelijke score. Dat jaar behoorde ze ook tot de TOP 10 beste Europese fotografen in de prestigieuze FEP Awards competitie in 2 categorieën (sport en reportage) en behaalde twee 6e plaatsen in totaal en 14 individuele prijzen.

In de nationale fotocompetitie van Noorwegen heeft ze ook verschillende prijzen gewonnen. Ze won de categorie Natuur in 2022, de categorie Huwelijk in 2021, de categorie Commercieel in 2019 en de categorie Portret in 2018. De laatste jaren maakte ze deel uit van het Noorse nationale team in de World Photographic Cup (WPC) en daarvoor was ze aanvoerder van het nationale team.

Hatløy heeft veel juryervaring bij zowel nationale als internationale wedstrijden en kwalificaties. Ze is momenteel het enige Noorse jurylid dat op het hoogste niveau binnen de FEP mag jureren.

www.ceciliehatloy.no

Koen Suidgeest | Vlagen

Koen Suidgeest (1967) is documentair fotograaf en filmmaker. Hij heeft verschillende exposities op zijn naam staan die internationaal te zien geweest zijn. Ook publiceerde hij twee fotoboeken, Why I Cry On Airplanes (2020) en Leiden, Metropolis (2022). Deze laatste was het resultaat van zijn aanstelling als Stadsfotograaf Leiden in 2021. Koen is sinds 2020 lid van Self Publishers United, een collectief van beeldmakers die zelfstandig fotoboeken uitgeven.

Als filmmaker was Koen de eerste Nederlander die genomineerd werd voor de prestigieuze Goya, de Spaanse ‘Academy Award’, voor zijn film Casting (2006). Zijn documentaire Karla’s Arrival (2011) was te zien op meer dan 45 internationale festivals alsmede op televisie in 15 landen en won vele prijzen. Koen’s werk gaat veelal over mensen die aan de rand van de maatschappij leven en onderdrukt worden. Veel van zijn films zijn aanleiding geweest voor uitgebreide internationale impact- en educatieve campagnes.

Naast zijn carrière als maker, werkt Koen als universitair docent bij de Hogeschool van Breda (BUas). Hij wordt vaak gevraagd voor workshops en trainingen op verschillende andere scholen en festivals in binnen- en buitenland.

Vlagen is tot heden zijn meest persoonlijke project.

koensuidgeest.com/about-me

Vlagen

Bij vlagen herinner ik mijn vader. Meestal onverwacht, als ik iets zie of hoor. Kleine momenten – een liedje, een tikkende klok, een geur.

Hij overleed recent. Twaalf jaar was hij alleen. Elke dag miste hij mijn moeder. Met een steeds slechter wordend geheugen klampte hij zich vast aan de fotoboeken van hun vakanties. Mijn moeder plakte er niet alleen foto’s in, maar ook andere aandenken. Ze schreef er lange teksten bij. Het zijn er twintig in totaal, die boeken. Hij las en keek ze allemaal nog eens na, de laatste jaren van zijn leven. Uren was hij er zoet mee.

Met het overlijden van mijn vader heeft hij zijn herinneringen ook voor altijd meegenomen. Die van mij, die vind ik terug in de beelden en geluidsopnames die ik de afgelopen jaren van hem maakte. En in die fotoboeken, die deels ook mijn eigen levenspad beschrijven.

Mijn eigen herinneringen zijn zinnen, gestes, momenten, het geluid van een lach… Nooit speelt zich een volledige scène af in mijn hoofd. Al helemaal niet één die me – zoals wel gebeurde – van de afgunst naar de verwondering brengt. Of van het plichtgevoel naar de liefde. Het is nooit een narratief, enkel een moment. Incompleet ook, vaak. En waarschijnlijk onbetrouwbaar.

Ik herinner me goed dat hij heel broos was. En ook dat ik zelf niet wilde zijn als hij. Maar dat ben ik toch langzamerhand aan het worden, ben ik bang.

Koen Suidgeest fotografeerde zijn vader gedurende de laatste twee en een half jaar van zijn leven. In de expositie ‘Vlagen’ onderzoekt hij middels deze beelden, videofragmenten en oude fotoboeken, het collectieve geheugen van beiden.

Hanna Neret | Mind Matters

Mijn naam is Hanna Neret en ik ben fotograaf en Photoshopkunstenaar in Stockholm, Zweden.

Deze beelden komen uit een serie van twintig op echte foto’s gebaseerde digitale creaties genaamd “Mind Matters”. Geïnspireerd door het surrealisme wilde ik de complexiteit en diepte van onze innerlijke werelden weergeven door verschillende emoties, mentale toestanden en stemmingen af te beelden – dingen als angst, creativiteit, woede, geluk en meer. Elk beeld is mijn kijk op hoe die gemoedstoestanden aanvoelen, gebruikmakend van beelden die ik associeer met die specifieke toestand.

Elk element in deze afbeeldingen is echt en door mij gefotografeerd, daarna bewerkt in Photoshop. Er is geen generatieve AI gebruikt.

Ik heb er bewust voor gekozen om de beelden geen titel te geven of al te expliciet te zijn over de ideeën erachter. Mijn doel is dat jij, de kijker, je eigen conclusies trekt. Misschien zie je wel iets heel anders dan wat ik in gedachten had, en dat is precies het punt – elke geest is uniek, en de interpretaties dus ook!

fotografhannaneret.se

Jacques Plouvier | Ploef, a step-by-step story…

Jacques Plouvier (1948, NL)
Fotograaf en schoenwinkelier

In de doka van zijn vader drukte hij in de mid-sixties zijn eerste zwart-witfoto’s af. Zijn drang om in de fotografie verder te gaan werd, door ouderlijke visioenen over ‘drugs & lang haar’ op de kunstacademie, in de kiem gesmoord.

Iets creatiefs in de schoenenwereld werd het alternatief.

Zo werd hij etaleur bij ‘Ravel-shoes’ in het swingende London van 1969. Terug in Nederland transformeerde hij de family-shop van Pa Plouvier tot het op London geënte ‘Ploef-shoes’ en werd hij een succesvol winkelier.

Omdat ‘het bloed kruipt waar het niet gaan kan’ werd ook reclamefotografie, onder de naam -level-, ’part of the job’. Het begon in 1995 met grensverleggende foto’s, waarbij hij modeschoenen combineerde met de slagers van Smithfield Market in London.

Foto’s voor miljoenen folders op locatie in vele verre landen volgden (1998-2008). Niet een gerenommeerd reclamebureau maar het kleinschalige -level- mocht met koffers vol comfortschoenen en camera op pad. Zijn vrouw Wilma was daarbij het ideale 50+ fotomodel. Vanaf 2008 volgden een achttal fotoreizen pur sang. Zuidoost-Azië, met zijn fotogenieke bevolking, werd daarbij zijn ideale bestemming.

Het bezoek aan Lens op de Mens in 2023 deed hem beseffen dat zijn foto’s goed zouden passen op een festival als dit…  Nu is hij er gastfotograaf en gaat een (foto)levenswens in vervulling. Bij zijn presentatie speelt, naast indringende reisfoto’s, ‘de schoen’ een bepalende rol.

Speciaal voor Lens op de Mens heeft Jacques het fotoboek ‘Mooie Mensen’ samengesteld. Het ligt er ter inzage en Ploef-liefhebbers kunnen het ook kopen. Als link naar zijn vele magazine-achtige folders is er ook een speciaal ‘Ploef-Magazine’ beschikbaar (zolang de voorraad strekt).

jplouvier@zeelandnet.nl

Vladimír Židlický | Schilderen met licht

Vladimír Židlický, geboren in 1945 in Hodonín, Tsjechië, studeerde fotografie van 1971 tot 1975 aan het FAMU, de Akademie voor Uitvoerende Kusten in Praag.

zidlickyvladimir.eu

Schilderen met licht

Over het fotografisch oeuvre van Vladimir Zidlicky.

Dat uitgerekend die vermaledijde fotografie gaandeweg een hulpmiddel zou worden om de picturale verbeeldingskracht vorm te geven, heeft de Franse dichter en kunstcriticus Charles Baudelaire [1821-1867] nooit geweten. En dat Vladimir Zidlicky de hoogstpersoonlijke ars poetica die de dichter halverwege de negentiende eeuw uitwerkte, in de praktijk zou brengen, kon hij al helemaal niet voorzien. Niet in de registratie van wat zich voordoet schuilt immers de echte kunstenaar maar in de transformatie van de werkelijkheid tot iets nieuws, iets ongehoords en essentieels.

Kijk bijvoorbeeld naar de plek waar deze beelden zich afspelen, of beter: tracht te achterhalen waar ze zijn gesitueerd. Dat is geen gemakkelijke opgave. Veeleer dan op een werkelijke locatie spelen zij zich af in een onbestemde ruimte, die slechts gesuggereerd wordt. Meer nog dan een achterdoek of een decor – waarvan slechts hoogst uitzonderlijk een hoekje in beeld komt – lijkt de setting een vide, een infini als een zwart gat waarin de lichamen dreigen te verdwijnen of die hen diepte en stevigheid verleent. Deze zo goed als afwezige achtergrond fungeert als het canvas van een schilder, het (al dan niet geprepareerde) stuk linnen dat op een rechthoekig raamwerk is gespannen. Veel dichter bij de artistieke praktijk in het klassieke schildersatelier kun je niet komen. Op dit nauwelijks zichtbare schilderdoek projecteert Zidlicky de taferelen die zich in zijn hoofd afspelen en in de studio vorm krijgen, allicht in een proces van trial and error.

Vanaf de late jaren zeventig is de ruimte waarin deze kunstenaar zijn tableaux vivants ensceneert dit onbestemde interieur: veeleer een vermoeden van een ruimte dan een tastbare plek, een ‘binnen’ waaraan geen ‘buiten’ lijkt te beantwoorden.

Doorgaans is wat er op de voorgrond gebeurt – soms frontaal maar bijna altijd nabij, tastbaar zelfs – het belangrijkste motief. Het zijn (stukken van) lichamen die we kennen uit de academische traditie van het vrouwelijke naakt. Zij vertrouwen zich toe aan onze blik, nemen houdingen aan: liggen, springen, vallen, verhouden zich tot elkaar, lijken te drijven in een poel van licht of donker. Als een regisseur heeft de fotograaf ze op een blad geschikt, neergezet in de theatrale (niet-)ruimte die begrensd wordt door de randen van zijn foto. Dat beeldkader is een vertrouwde conventie om aan te geven waar het motief eindigt en de rest van de wereld begint. Het markeert de scheidingslijn tussen leven en kunst.

Eric Min, December 2019

Traces | Sporen van het verleden in oude glasnegatieven

Het Genootschap voor Geschiedenis en Volkskunde van Overpelt stelde ons een duizendtal oude glasnegatieven ter beschikking van zo’n honderd jaar geleden. Ze werden met veel zorg en met de hulp van Carine Van Gerven gedigitaliseerd en omgezet naar positieve fotobestanden. Dit leverde een uniek tijdsbeeld op van de mensen die leefden in Pelt rond de jaren 1900-1950. Noch van de fotografen, noch van hun modellen kennen we de namen. Van de oudste van deze reeksen zijn we bijna zeker dat het om vroegere inwoners van Neerpelt gaat.

In het B-Blok tonen we u een mooie selectie uit dit bijzondere archief. Alle foto’s zullen er ook in boekvorm te bekijken zijn. Bezoekers kunnen dan op zoek gaan naar mogelijke familieleden of bekenden en namen aanvullen bij de foto’s.

Vocht en schimmels hebben de negatieven in de loop van de jaren aangetast. Wij tonen u de foto’s in hun ware staat.